องคุลีมาลยุคสองพัน

เนื้อเรื่อง

“ถ้ารู้ธรรมะพระพุทธเจ้า อาตมาคงไม่ติดคุก”

ประโยคข้างต้นเป็นชื่อหนังสือธรรมะในร้านหนังสือที่วางเด่นสะดุดตาสะดุดใจฉันเหลือเกิน ผู้เขียนคือพระรักเกียรติ รักขิตตะธัมโมอดีตฆราวาสที่มีชื่อเสียง ในนามรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข ท่านเป็นนักการเมืองดาวรุ่งแห่งภาคอีสาน เคยเป็น ส.ส. 7 สมัย รัฐมนตรีอีก 5  สมัย  และมีความเชื่อว่า สักวันจะเป็นนายกรัฐมนตรีของคนอีสาน  ในยามรุ่งโรจน์ ท่านเคยมีบริวารห้อมล้อม ใช้ชีวิตเสพสุขเต็มที่  ทั้งสุรา นารี และการพนัน  มีเงินเป็นพันล้าน
      
    แต่หลังจากเจอคดีทุจริตรับสินบน  5 ล้านบาท  ชีวิตอดีตรัฐมนตรีเปลี่ยนทันที เหมือนตกนรกทั้งเป็น ต้องหนีคดี  ติดคุก   ครอบครัวแตกแยก  กระทั่งเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง  ด้วยการหันหน้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ หลังได้รับพระทานอภัยโทษ ชีวิตของท่านเคยพลาด ทว่าพอได้ศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้า กลับได้มุมมองและแนวทางชีวิตใหม่ กระทั่งมาบวชเป็นพระสงฆ์

                บุคคลๆนี้ทำให้ฉันรำลึกถึงองคุลีมาลในสมัยพุทธกาล อดีดคนที่เคยผิดพลาดให้กับกิเลสอย่างใหญ่หลวง แต่ก็กลับเป็นคนดีได้เสมือนเลือกเกิดใหม่ในชาติเดียว ผู้ที่ฉันศึกษาประวัติแล้วทึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะเปลี่ยนไปได้ด้วยสัจธรรมถึงขนาดนี้

                พระรักเกียรติทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงเมื่อครั้งไปเที่ยวแถวแก่งกระจาน พ่อขับรถผ่าน “เรือนจำชั่วคราวเขากลิ้ง” ซึ่งเป็นศูนย์ฝึกพัฒนาอาชีพให้ผู้ต้องขังได้มาเรียนรู้ตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง พ่อฉันแวะเลี้ยวเข้าไปไม่ใช่เพราะเห็นเป็นเรือนจำ ทว่าสนใจในการปลูกสร้างบ้านดิน และวิชาเกษตรต่างๆ ที่จัดสอนให้นักท่องเที่ยว

                วิทยากรที่มาให้ความรู้เรื่องบ้านที่ทำด้วยดินเกือบทั้งหลัง พาไปชมวิธีการทำทั้งแต่ก่อก้อนดิน รวมถึงเดินเที่ยวชมบ้านดินในรูปแบบต่างๆ ภาพพจน์ของเขาที่ฉันมองผาดๆดูเป็นชาวบ้านที่มีภูมิปัญญาและความรู้ดี น่าเชื่อถือ ลักษณะการอธิบายก็ชัดเจนคล่องแคล่วไม่มีสะดุด เนื้อหาที่เขาพูดก็ได้กลิ่นอายตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง ฉันฟังไปเพลินไปตลอดทาง

                เขาพากลุ่มนักท่องเที่ยวรวมทั้งครอบครัวของฉันไปดูสถานที่ซึ่งเคยเป็นที่ประทับชั่วคราวเมื่อครั้งสมเด็จพระเทพฯ ได้เสด็จมาดูงาน วิทยากรท่านนั้นพูดราชาศัพท์ได้ดีมาก ท่าทางใจดี และใจเย็น เขาพาพวกเราได้ดูการเลี้ยงไก่ การทำเกษตรผสมผสาน เลี้ยงไก่และเลี้ยงปลาร่วมกัน โดยนำมูลไก่ไปทำเป็นอาหารให้ปลากินต่อ ตามจุดต่างๆของการเกษตรที่หลากหลาย ก็จะมีคนงานอยู่ประจำในทุกๆจุด แต่ละคนท่าทางขยันขันแข็ง ยิ้มแย้มมีไมตรีกับนักท่องเที่ยว และดูเป็นคนสงบเสงี่ยม

                วิทยากรท่านนั้นพาวนไปถึงที่พักของเหล่านักโทษ ซึ่งเป็นห้องโล่งๆ แบ่งพื้นปูนยกสูงเป็นที่นอนสองฝั่งมีหมอน ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอนวางเรียงราย แต่ห้องนั้นกลับว่างเปล่า ตั้งแต่เดินเข้ามาฉันคอยสอดส่องอยู่ตลอดตามทางเดิน ก็ไม่เห็นมีวี่แววนักโทษเลยสักคน มีแต่คนทำงานขยันขันแข็ง เหมือนชาวบ้านแนวพอเพียง หน้าตายิ้มแย้ม ฉันสงสัยเอามากๆ จึงกระซิบกับแม่ว่า นักโทษเขาไปอยู่ไหนกันหมด ที่นี่ชื่อว่าเป็นเรือนจำแต่ทำไมไม่เห็นคนหน้าตาเหมือนเพิ่งออกจากคุกเลยสักคน แม่ฉันก็เลยถามคนงานคนหนึ่งที่อยู่บริเวณนั้น

                คำตอบที่ได้ทำให้ฉันอึ้งและทึ่ง เพราะเขาตอบว่า เขานี่แหละนักโทษที่ใกล้หมดวาระการถูกคุมขัง มาฝึกงาน เรียนรู้วิชาชีพเพื่อนำไปใช้หาเลี้ยงชีวิตเมื่อพ้นจากคุกไปแล้ว

                ทุกขณะที่เขาพูด ฉันไม่รู้สึกถึงรังสีอำมหิต ไม่รู้สึกระแวงว่าเขาจะทำร้ายอะไรเลย เหมือนคนดีๆคนหนึ่งที่มีภูมิปัญญาน่ายกย่อง คุยกันไม่เท่าไหร่ วิทยากรผู้ทรงคุณวุฒิท่านนั้นก็เดินเข้ามาอธิบายสมทบว่า ที่คุณเห็นทั้งหมด คนงานทั้งหมด คนที่เดินสวนไปมาก็นักโทษทั้งนั้นนั่นแหละ รวมถึงผมด้วย ผมก็เป็นนักโทษเหมือนกัน

                ฉันยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

                คนเราถ้าได้รับโอกาส และรู้จักเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส ก็ไม่มีหนทางพัฒนาตนเองชนิดไหนจะหลุดมือไปได้

                ศักยภาพของมนุษย์น่าอัศจรรย์ตรงนี้เอง เรียนรู้ได้ ฝึกฝนได้...กลับใจได้!

                ฉันนึกขอบคุณเจ้าของโครงการที่ให้โอกาสคนผิดได้เรียนรู้ และมีอาชีพสุจริตทำหลังพ้นโทษ พระราชดำริแนวเศรษฐกิจพอเพียงทำให้คนรู้จักพอ ไม่เบียดเบียนเพื่อนร่วมโลก อีกทั้งสร้างความภาคภูมิใจให้คนที่ดูเหมือนหมดหวังในชีวิต กลับมามีชีวาที่สดใส พลังใจกระตือรือร้นเต็มเปี่ยม

                องคุลีมาลยังมีอยู่ทั้งในอดีตและปัจจุบัน

                ไม่มีคนดีตลอดไป และคนเลวตลอดกาล ทุกคนเปลี่ยนกลับไปกลับมาได้ตามเหตุปัจจัยที่มากพอ

                อย่าตัดโอกาส และปิดใจ ไม่ยอมรับผู้ที่เคยพลาดผิด

                อย่าเชื่อถือ และยึดมั่นคนดีๆ จนกระทั่งเขาทำพลาดอะไรไม่ได้เลย

                ฉันเองก็เคยทำสิ่งไม่ดี และเปลี่ยนแปลงแก้ไขให้ดีขึ้นได้ และฉันก็ไม่มั่นใจนักหรอกว่า ฉันจะดีไปตลอด หรือเลวอีกตอนไหน ไม่มีอะไรแน่นอน มีแต่สัจธรรมของความไม่แน่นอน และสิ่งดีงามเท่านั้น ที่ใครก็สั่งสมกระทำได้ ณ ปัจจุบันขณะ

ของขวัญวันอาสาฬหบูชา + เข้าพรรษา

ขอให้ทุกชีวิตเดินทางไปสู่การพัฒนาตน

ศิลาริน พุทธบุตรี

๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๔